Na zijn huwelijk had Hans tien jaar lang een relatie met een man. “In die tijd bezocht ik de banen zelden. Dat voelde binnen onze relatie toch een beetje als vreemdgaan. Nu ik weer alleen ben, kan je me er vaker vinden. Maar ik ben wel kieskeurig. Negen van de tien keer ga ik onverrichter zake weer naar huis. En betaalde seks, daar begin ik al helemaal niet aan. “Wie betaalt wie”, denk ik dan.

Hans vindt het aan één kant jammer dat er op de parkeerplaatsen zo weinig met elkaar wordt gesproken. “Natuurlijk, alles draait om de anonimiteit. Maar toch wil ik vaak wat meer over iemand te weten komen, puur uit interesse. Maar de meeste mannen hier willen helemaal niet praten. Soms heb ik geluk. Laatst heb ik op de Aalsterhut zo lekker gevreeën met een Turkse jongen van begin twintig. We hebben er een uur over gedaan om elkaar te leren kennen en hebben ook gezoend en gestreeld. Dan leef ik helemaal op. Het is echt niet alleen maar vies en ranzig wat hier gebeurt.”

Schaamte kent Hans allang niet meer. “Vroeger had ik dat wel. Dan was ik bang dat ik iemand van school me zou zien en had ik last van mijn geweten omdat ik getrouwd was. Nu vind ik dat ik me nergens voor hoef te schamen. Ik doe hier niemand kwaad mee.”